Βάγκνερ, Βισκόντι, γερμανικός ρομαντισμός, νούφαρα, λίμνες και η Kirsten Dunst πανέμορφη μέσα στο λευκό νυφικό της; τί δουλειά έχουν όλα αυτά σε μία ταινία καταστροφής όπου ο η γη απειλείται από μετωπική σύγκρουση με τον πλανήτη Melancholia. Στο σύμπαν του -κατά δική του δήλωση- καταθλιπτικού όσο και προβοκάτορα Lars von Trier όλα ειναι δυνατά. Όλα; στις φετινές Κάννες η πλειοψηφία των κριτικών τον απόδοκίμασε όχι όμως για τις μαγευτικές εικόνες της ταινίας του ούτε για τη σκηνοθετική του γραμμή (άλλωστε το αποδεινύει και το α΄ βραβείο γυναικείου ρόλου στη Charlotte Gainsbourg, της πρωταγωνιστριας και της αμέσως προηγούμενης ταινίας του, Antichrist. ) Κάτι τα ατυχή σχόλια του σκηνοθέτη για τη σκηνοθέτιδα Sussane Bier, κάτι οι αντισημιτικές του δηλώσεις και τα κρεσέντα αποθέωσης του Χίτλερ ήταν αρκετά για να ξεσηκώσουν θύελλα αντιδράσεων στους pollitically correct κριτικούς και λοιπούς θιασώτες της Κρουαζέτ.
Δικαίως ή αδίκως, γεγονός είναι πάντως ότι τα "περί " Trier απέσπασαν την προσοχή από αυτή καθαυτή την ταινία. Ο ίδιος αναφερόμενος σ'αυτην δήλωσε "maybe its crap"!! Με τίτλο που παραπέμπει στο βασικό συναίσθημα που τον κατατρύχει τα τελευταία χρόνια, το "Melancholia" μοιάζει εξ ορισμού βουτηγμένο μέχρι τα βαθιά στο συναισθηματισμό και στην απογνωση. Το θέμα; πολιτογραφημένο τυπικά ως "γυναικείο" καταπιάνεται με την ιστοριά δυο αδελφών, της εύθραστης Τζαστίν (Kirsten Dunst) και της δυναμικής Κλερ ( Charlotte Gainsburg) και τα όσα διαδραματίζονται την ημέρα του γάμου της πρώτης ενώ παραλληλα ενας πλανήτης, ομώνυμος με τον τίτλο της ταινίας, κατευθύνεται απειλητικά προς τη γη. Δεν είναι δύσκολο στο θεατή να αντιληφθεί πως η μεταφορά αφορά στη σχέση των δυο γυναικών, πίσω από την φαινομενική αρμονία της οποίας κρύβονται ανομολόγητα μυστικά, ικανά να δυναμιτίσουν την επισφαλή ισορροπία της. Trier με σφραγίδα που για μια ακόμα φορά αφήνει τον πεσιμισμό και τη μελαγχολία (sic) του να δώσει τον κυριαρχο τόνο ενώ η προοπτική του επικειμενου τέλους -μεταφορικού και μη- διατρέχει κάθε λεπτό της ταινίας και υπερτονίζεται με τη δραματική υπερβολή των συγχορδιών του Βάγκνερ.
Προσωπικά λατρεύω αυτή την κλειστοφοβική αισθηση των ταινιών του Trier, λατρεύω την επιτήδευση των εικόνων του, λατρεύω τη θεατρικότητα και τους slow motion ρυθμούς του. Στο "Melancholia" όλα αυτά θα τα βρείτε. Ξεχαστε τη φασαρία και το θόρυβο που στήνει γύρω από το πρόσωπο του και απολαύστε εναν βιρτουόζο σκηνοθέτη που ακόμα κι όταν καταπιάνεται με θεματα τυπικά "βαρετά" τουλάχιστον το κάνει με στυλ!
Μαζί με τις Dunst και Gainsburg πρωταγωνιστούν η Charlotte Rampling και ο Κiefer Sutherland.
Ki ενα μικτό tip: η εικόνα της Kirsten Dunst με το μπουκέτο (και εδώ σταματούν οι πληροφορίες) είναι εμπνευσμένη από εναν πίνακα του 1852, την Οphelia του John Millais.
